Opis: Huragany na polach naftowych: Reżyseria: Fabian Altenried, Dinah Rothenberg, Moritz Altenried, Claudia Barth, Hanne Bohmhammel, Kristof Gerega, Wanda Koller, Mareike Lisker. Z Hanne Bohmhammel, Kristofem Geregą, Rúnarem Lundem. OILFIELDS MINES HURRICANES to film drogi, w którym klasyczna koncepcja tego gatunku – poszukiwanie i utrwalenie własnej tożsamości – zostaje doprowadzona do absurdu: podróżnik Salpa doświadcza korozji swojej wszech-wielokrotnej tożsamości . To już zostało zakorzenione w produkcji: scenariusz pisało na zmianę 18 autorów. Ilość i kolejność scen odpowiadają utworowi organowemu Johna Cage’a As Slow As Could. Miejsce wykonania tego utworu, Halberstadt, jest oczywistym celem podróży Salpy. Ale przybyło, żadne odkupienie nie czeka; Salpa ponownie zostaje rzucony na siebie i samotny. W podróży Salpy każdy autor przedstawia inny podzielony świat, w którym Salpa może się zanurzyć, i każdy z nich stawia go, zawsze zdezorientowanego, ale zdeterminowanego, z pytaniem o własną tożsamość. Im bardziej oddala się od początku, tym bardziej wydaje się, że cel podróży zanika. Oddzielony Salpa wędruje po różnych światach możliwości, które nie dają właściwej odpowiedzi na jego pytania, kim jest, co z niego zostało i co utracił w sobie wraz ze stratą drugiego. Czy Salpa jest jak ptak wędrowny w stadzie, czy ktoś będący odzwierciedleniem relacji z ojcem? Jakiej płci twierdzi Salpa? Co mu się przypisuje? Co go definiuje bez tego drugiego? Opowieść Salpy przeżywamy poprzez nierygorystyczne i bezprzyczynowe narracje, które przez cały film toczą się jak sieć: Salpa nieustannie szuka kontaktu z otoczeniem, zawodzi i coraz głębiej wikła się w swoją tożsamość, która ulega coraz większej dekonstrukcji . „Towarzyszem” Salpy jest salpa, prymitywna ryba, którą Salpa nosi jako protezę na dolnej części twarzy. Pochodzenie swojej protezy odnajduje na Islandii, dokąd dotarła tajemnicza opowieść o stadzie ptaków, które zamarzły w powietrzu i spadły na lodowiec. W trakcie filmu Salpa testuje możliwość symbiozy z protezą, wplątując się w niejeden dyskurs wokół swojego pozornie utraconego miejsca w świecie. Salp przybiera różne role i funkcje: służy jako idealistyczny partner w dialogu, jako narzędzie łączące z otoczeniem, jako alter ego i jako niezdarny szofer w podróży, w którą oboje wyruszyli. Cel podróży jest nieznany, ale coś popycha ich do przodu, może ciemne tony, które wszechobecne są pod powierzchnią, a może głos Salpy dobiegający z samochodowego radia? A kto tęskni za domem, oglądając film dokumentalny o tematyce morskiej, „Salpa” czy „Ryba”? Salpa, poszukiwacz, jest metaforą utraty świata, celu, który zaginął bez końca poszukiwań.